Κάνω μια παρένθεση (πώς κι έτσι?) να σας διηγηθώ μια ιστορία. Κάτω από την Πλατεία Αττικής, στο σημείο που ονομάζεται ακόμα και σήμερα 8, γιατί συναντιούνται 8 δρόμοι, υπήρχε μια ταβέρνα.
ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ στην Ελλάδα μεγαλύτερη κοσμοσυρροή από όση σε αυτό το μαγαζί. Ακόμα και τις καθημερινές, δεν έβρισκες τραπέζι με τίποτα, εάν δεν περίμενες τουλάχιστον ένα τέταρτο όρθιος. Και οι σάλες του δεν ήταν μικρές, τουναντίον.
Καλά, για το καλοκαίρι δεν μιλάμε, μπορεί και να άπλωνε και 50 τραπέζια έξω, στο δρόμο, παράλληλα με τις γραμμές του τρένου. Άφθονοι οι σερβιτόροι. Και πήγαινε ο κόσμος και περίμενε ώρα για να φάει το περιβόητο “ρίφι” του.
Σε εκείνο, λοιπόν, το μαγαζί δεν παράγγελνες, δεν υπήρχε καν κατάλογος, ούτε και το μενού άλλαζε ποτέ, τουλάχιστον όσα χρόνια εγώ πήγαινα με τους γονείς μου (σας διαβεβαιώ ότι ήταν ουκ ολίγα). Όταν με τα πολλά κατάφερνες να βρεις τραπέζι, ερχόταν ο σερβιτόρος και απλά ρώταγε “πόσα άτομα θα είστε?” και “τι θα πιείτε?” Κι εκεί ολοκληρωνόταν η επικοινωνία μαζί του.
Μετά από λίγο έφτανε ένα πάντα ζεστό καρβέλι ψωμί και μια πάντα καλά αρτυμένη πράσινη σαλάτα μαρούλι (δεν θυμάμαι, αλλά το καλοκαίρι λογικά θα είχε τομάτα) και λίγα λεπτά αργότερα ένα ζουμερότατο κατσίκι στη γάστρα μαζί με πατάτες στο φούρνο, ποσοτικά ανάλογα με τον αριθμό των ατόμων που ήταν σε κάθε παρέα. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΟΛΟ ΤΟ ΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΜΑΓΑΖΙΟΥ. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
Α, ξέχασα. Στο τέλος του φαγητού έφερναν και κέρασμα ένα κομμάτι ελαφριά, σχετικά άγλυκη και αρκετά καλοφτιαγμένη για την εποχή τούρτα, που το χειμώνα είχε αμύγδαλα και το καλοκαίρι φράουλες.
Τι θέλω να σας πω, με την ιστοριούλα που μόλις σας αράδιασα?
ΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ. Ή ΛΙΓΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ.
Το πιο επιτυχημένο κατάστημα, που εγώ τουλάχιστον θυμάμαι στην Ελλάδα, είχε ένα και μόνο πράγμα. Και σας διαβεβαιώ: ΗΤΑΝ ΠΕΝΤΑΝΟΣΤΙΜΟ, ΚΟΡΥΦΑΙΟ.
Μακριά λοιπόν από επιχειρήσεις, που φτιάχνουν “μία από όλα”. Τίποτα δεν θα αξίζει. Πέραν του ότι τα περισσότερα φαγητά θα είναι μπαγιάτικα και στην καλύτερη περίπτωση θα την γλιτώσετε με μια απλή καούρα...
(απόσπασμα από το λήμμα ΣΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ 1 (Ο πελάτης), από το βιβλίο του Democratic Gourmet)
