Πολλά βιβλία συνταγών είναι ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ για πέταμα. Πρόκειται, συνήθως, για “αρπαχτές” που κάνουν μέτριοι και άσημοι μάγειρες, ή – ακόμα χειρότερα – για συνταγές του κιλού, οι οποίες εκδίδονται από αετονύχηδες και παρουσιάζονται ως “τοπικές”, “παραδοσιακές”, “αυθεντικές”, “καλύτερες” ή “της γιαγιάς”.
Ομοίως για πέταμα είναι και οι “συνταγές διασήμων” μη μαγείρων.
Γιατί να πάμε να αγοράσουμε για παράδειγμα τις συνταγές του Gerard Depardieu? Ποιος ο λόγος? Επειδή είναι καλός ηθοποιός?
Ή της Dolly Parton? Επειδή έχει μεγάλα .....? Και τι δουλειά έχει αυτό με τη μαγειρική?
Ή το βιβλίο από τα "Φιλαράκια"? Καλά, πόσο μαλάκας είναι ο κόσμος, που δέχεται τέτοια προϊόντα?
Έλεος, δηλαδή. Όποιος γίνεται διάσημος, τσουπ, πετάει κι ένα βιβλίο συνταγών. Και παίρνει στο λαιμό του όσους κακόμοιρους (συνήθως) το διαβάζουν.
Για πέταμα είναι επίσης, όσα βιβλία συνταγών αναφέρουν στον τίτλο τους μία χρονική παράμετρο, του στυλ: “Μαγειρέψτε τα πάντα μέσα σε 30 λεπτά”.
Μιλάμε σοβαρά τώρα?
Τι είναι αυτά ρε? Μου θυμίζουν κάτι πουτάνες, που πηγαίναμε πιτσιρικάδες στη Λιοσίων και μας λέγανε: “Ψιτ, αγοράκι, σε 5 λεπτά νάχεις τελειώσει, περιμένουν κι άλλοι πελάτες”. Άντε να απολαύσεις μετά.
Και γενικότερα βγείτε από το τρυπάκι του γρήγορα.
Να περάσουμε το φανάρι με ψιλο-κόκκινο για να φτάσουμε ένα δευτερόλεπτο πιο γρήγορα στη δουλειά.
Να κλέψουμε τη θέση της διπλανής μας στο super market για να περάσουμε πιο γρήγορα από το ταμείο.
Να παραγγείλουμε από το drive through για να γυρίσουμε πιο γρήγορα στο σπίτι.
ΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΑΓΧΟΣ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ............
(απόσπασμα από το λήμμα ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΣΟΥ ΞΥΝΙΖΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ? από το βιβλίο του Democratic Gourmet)
