Την τελευταία, από τις πολλές φορές που είχα πάει στο Λονδίνο, ήμουν δεν ήμουν 22 χρονών. Έχοντας μείνει συνολικά στη Αγγλική πρωτεύουσα για χρονικό διάστημα αρκετών μηνών, είχα προλάβει να πάρω μεγάλο δείγμα της τότε καθημερινής κουζίνας της, την οποία θεωρούσα τόσο περίεργη και έξω από τις δικές μου προτιμήσεις, όσο θεωρώ το κρίκετ, τους βασιλιάδες,τους Status Quo και τις βραδιές karaoke.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα καμένα φιλέτα κοτόπουλου, το κατάξερο συκώτι με μπέικον (πάντα αναρωτιόμουν πόσο πιο ξερό θα ήταν, εάν δεν είχε μπέικον), τις τρισάθλιες kidney pies, το ψητό βοδινό με γαρνιτούρα αποχρωματισμένο αρακά, τα fish and chips, που, αν δεν κοίταζες τι τσιμπούσες με το πιρούνι, δεν καταλάβαινες ποια ήταν τα fish και ποια τα chips, τα κρύα και μπαγιάτικα σάντουιτς (την ίδια εποχή που παντού στην Αθήνα το σάντουιτς φτιαχνόταν και ψηνόταν a la minute) και πολλά άλλα.
Αυτά, επίσης, που ήταν εντελώς τραγικά ήταν τα “ιταλικά εστιατόρια” του Λονδίνου, στα οποία κατέφευγα συχνά μήπως και φάω κάτι της προκοπής. Σιγά....... Οι Άγγλοι είχαν μακελέψει και προσαρμόσει στα δικά τους γούστα την ιταλική κουζίνα (όχι ότι “εμείς” δεν το κάνουμε, λέμε τώρα, που πάει το γκούντα σύννεφο στις ελληνικές “πιτσαρίες” και το ζυμαρικό είναι τόσο βρασμένο που κολλάει στον τοίχο), την οποία είχα ήδη προλάβει να γνωρίσω καλά στην αυθεντική της εκδοχή, ως φοιτητής σε Ιταλικά Πανεπιστήμια.
Να διευκρινίσω ότι πλέον η κατάσταση στην Αγγλία έχει αλλάξει άρδην. Εξαιρετικοί Βρετανοί μάγειρες, όπως ο Yotam Ottolenghi, o Jamie Oliver και η Nigella Lawson, για να μην μιλήσουμε για τον κορυφαίο Heston Blumenthal, έχουν κατακτήσει τον κόσμο, η δε Βρετανική κουζίνα έχει περάσει σε άλλο επίπεδο και έχει αποκτήσει την δική της ταυτότητα.
Κάποια χρόνια αργότερα και έχοντας ήδη εντρυφήσει στη νότια, κυρίως, Ιταλική κουζίνα, έστω σε επίπεδο ενός παθιασμένου ερασιτέχνη μάγειρα, σε μια από τις συχνές επισκέψεις μου στο ιστορικό βιβλιοπωλείο του Ελευθερουδάκη (τότε δεν υπήρχε ούτε Amazon, ούτε τίποτα) αντίκρισα ένα κίτρινο βιβλίο με τίτλο The River Café Cookbook two..........................
(απόσπασμα από το λήμμα ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ DG από το βιβλίο του Democratic Gourmet)
