Ίσως το πλέον γνωστό και πιο χρησιμοποιημένο επεξεργασμένο φυσικό υλικό στην μαγειρική ιστορία και σίγουρα ένα από τα πλέον σημαντικά στην κουζίνα της Μεσογείου. Αν εκλείψει το αλεύρι, άστα να πάνε, ούτε ψωμιά, ούτε πίτσες (πάει κι ο Da Michele δηλαδή? συφορά), ούτε ζυμαρικά, ούτε πίτες και τάρτες, ούτε κέικ και μπισκότα.
ΤΙΠΟΤΑ, ΡΕ. ΤΙΠΟΤΑ. Στην πείνα. Εκεί, με κέιλ και με μπάρες ενέργειας θα μέναμε. ΕΦΙΑΛΤΗΣ μιλλλλλλλλάμε.
ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟ ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΤΑ ΖΥΜΑΡΙΚΑ, ούτε καν διανοούμαι να συγκρίνω ακόμα και το καλύτερο βοδινό στέικ του κόσμου με μια καλή ναπολετάνικη πίτσα ή μια μπαρέζικη πάστα, ως εκ τούτου το αλεύρι είναι το πιο βασικό υλικό στην κουζίνα μου. Δεν ξεμένω ποτέ.
Κι έπαθα μεγάλη ζημιά, όταν κατά τη διάρκεια του σκατοκορονοϊού εξαφανίστηκε το αλεύρι από την αγορά της Βαρκελώνης, όπου τότε έμενα. Μου κόπηκαν τα χέρια εντελώς. Πάει το καθημερινό ψωμάκι μου, πάνε και οι πίτσες μου, οι φοκάτσες μου και τα maltagliati μου.
Στο ράφι μου, λοιπόν, υπό νορμάλ συνθήκες, παίζουν πάντα τουλάχιστον 5-6 αλεύρια.
Όλα βιολογικά, εννοείται.
Πολλοί φίλοι μου, που γνωρίζουν το κόλλημα μου με την υγιεινή διατροφή, απορούν με την εμμονή μου με τους υδατάνθρακες και με ρωτούν:
– Καλά, δεν είναι ανθυγιεινό να τρώμε συνέχεια ψωμί και ζυμαρικά? Πέραν του ότι τα άμυλα μας παχαίνουν πολύ κιόλας. Για να μην πιάσουμε το θέμα της γλουτένης.
Άλλοι, πάλι, μου τη πέφτουν από την απέναντι πλευρά:
– Γιατί, ρε φίλε λες συνέχεια να αποφεύγουμε τα τυποποιημένα αρτοσκευάσματα? Το σώμα του Χριστού είναι, ρε φίλε, το ψωμί. Κι εσύ λες ότι είναι βλαβερό. Καλά, ούτε την “πυραμίδα της μεσογειακής δίαιτας” δεν έχεις δει?
Λοιπόν, για να το διευκρινίσουμε αρχίζοντας από το τέλος.
Υπάρχουν άλευρα και άλευρα.
Όπως υπάρχουν έλαια και έλαια, κρέατα και κρέατα κοκ.
H ............................................................
(απόσπασμα από το λήμμα ΑΛΕΥΡΙ από το βιβλίο του Democratic Gourmet)
