Skip to content →

ψήσιμο σε χαρτί

Η λιμνοθάλασσα της Βενετίας είναι τίγκα στο θαλασσινό.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα, ήταν καταχείμωνο, λίγες μέρες πριν από την Πρωτοχρονιά, πάνε πάνω από 20 χρόνια. Έμενα σε ένα ξενοδοχείο στην παλιά πόλη κι ένα από τα πράγματα, που είχα αποφασίσει οπωσδήποτε να κάνω, ήταν να πάω στις 5 το πρωί στην Pescheria, την τοπική ψαραγορά, που βρίσκεται στο Canal Grande, δίπλα στη φημισμένη γέφυρα του Rialto.

Το προηγούμενο βράδυ χιόνιζε. Παρόλα αυτά έβαλα το ρολόι στις 4.30 και σκουντουφλώντας για να μην ξυπνήσω την γυναίκα μου (η οποία όμως με κατάλαβε και μου τά 'χωσε, λέγοντας ότι άρχιζε να μετανιώνει, που είχε παντρευτεί έναν τρελό) βγήκα από το ξενοδοχείο κι έψαξα για καφέ. Πού να βρω όμως καφέ τέτοια ώρα.....

Η λέξη ομίχλη δεν μπορεί να περιγράψει αυτό που έβλεπα. Ή μάλλον που δεν έβλεπα. Και σ αυτήν την κατάσταση έπρεπε να βρω την Pescheria. Με τα πολλά, βλέπω μία μεγάλη πινακίδα που έδειχνε προς Ριάλτο κι ακολουθώ τον δρόμο. Φθάνω, περνάω την πασίγνωστη γέφυρα και μένω αποσβολωμένος.

Βάρκες άραζαν κι έφευγαν από την ψαραγορά. Εργάτες ξεφόρτωναν κιβώτια με ψάρια, μαλάκια και οστρακοειδή, δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου πολλά από αυτά. Εντελώς περίεργα. Τα περισσότερα ήταν ζωντανά, οι γαρίδες ανέπνεαν, κάποια χέλια το έσκαγαν από τα κιβώτια και οι ντόπιοι ψαράδες τα άρπαζαν με τα χέρια και τα ξαναέβαζαν μέσα.

Κάπου εκεί μου ήρθε στη μύτη μια μυρωδιά καφέ. ΚΑΦΕ, επαναλαμβάνω ΚΑΦΕ. Γιατί καφές στην Ευρώπη φτιάχνεται ΜΟΝΟ στην Ιταλία.

Τσιμπάω έναν διπλό εσπρέσο, ΣΚΕΤΟ εννοείται, κι όπως γυρίζω το κεφάλι μου βλέπω καμιά δεκαριά εργάτες να συνωστίζονται έξω από μια καντίνα και κάποιοι να παίρνουν ένα σάντουιτς και κάποιοι άλλοι ένα περίεργο αχνιστό πακέτο.

Μόλις τέλειωσα τον καφέ μου ....................................

(απόσπασμα από το λήμμα ΨΗΣΙΜΟ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ από το βιβλίο του Democratic Gourmet)

Κοινοποιήστε

Κατηγορία τεχνικές

el